Bizim mahallenin durumu 1990 yılında böyleydi.
George W. Bush Öldü
Yıl 1990 Amerikan Uçakları Irak'ı bombalıyor. Sivil, asker, kadın çocuk demeden insanlar ölüyor, öldürülüyor.
Bir medeniyet 28 ülke tarafından yok ediliyor.
Neymiş? Nükleer silahı varmış...
Öyleyse vurun... Vurdular...
Bir milyondan çok insan öldü....!
Hesabı, Hesabı sorulmadı....!
Neyse asıl söylemek istediğim o değil....
Türkiye'de kendilerini sağcı, Müslüman, muhafazakar diye lanse edenlerin tavır ve tutumları insanı yaralıyor.
İmam Azamı sevdiğini söyleyenler onun türbesi bombalanırken Amerika ve batı yanında yer aldılar.....
Ocak ayı içinde sabah saat 10'a geliyor. Bir arkadaş "gel falan yere gidelim orada da muhterem biri var"..
O'nu görelim dedi.
Gittik.
Arkadaş beni tanıttı. Bayrak Gazetesi okuduğumu söyledi....
Muhterem kişi bana hitaben ; Namaz Kılıyor musun dedi...!
Cevaben elbette....
Sohbet devam ederken bir telefon geldi. O zaman cep telefonları henüz yoktu..
Konuşanı dikkatle dinledim...! Dönemin politikalarının doğru olduğunu lakin İsrail'e atılan bombalardan dolayı ölen 2 çocuğa üzüldüğünü söyledi.......!
Sonra konuşma bitti...
Telefonun karşı tarafındaki şahsın Özal olduğunu söyledi..
Ve konuyla ilgili fikirlerini sorduğunu orada bulunan beş altı kişiye açıkladı..
Benim içimde dehşet fırtınalar koptu...
Neden mi... Amerikan bombalarına muhatap olanlara değil ölen 2 İsrailli çocuğa üzüldüğünü beyan etmesiydi...!
Çünkü din, zalimin zulmünü meşrulaştırma, mazluma ümit, teselli ve uyutma kaynağına dönüştürülmüşse din din olmaktan çıkmıştır.
Son yetmiş yılın bizim mahallenin gazetelerini, kitaplarını, konferanslarını araştırıp yeniden okursanız olanları görürsünüz..
İşte bizim mahallenin durumu 1990 yılında böyleydi.
Amerika'ya alkış tutmak.
Şimdimi.. Pek fark eden tarafı yok. Amerika seviciliğine devam.
