Malumunuz 6 Şubat 2023'te ‘ASRIN FELAKETİ’ olarak adlandırılan büyük bir deprem yaşandı…
Merkez üssü Kahramanmaraş'ın olduğu depremde 11 şehir yıkıldı ve binlerce canımızı kaybettik…
Ben de o depremi yaşayan bir kardeşiniz olarak o gün ve sonrası hislerimi ve yaşadıklarımı anlatmak istedim…
O gün aslında büyük felaket yaşadık…
Ama asıl felaket o günden sonra başladı…
Ben ve ailem dahil binlerce insan evini kaybetti…
Şimdi diyeceksiniz, “Sadece eviniz mi gitti?”…
Hayır…
Biz o depremde geçmişimizi kaybettik…
Çocukluğumuzu, akrabalarımızı, arkadaşlarımızı ve dostlarımızı kaybettik…
Bir gün önce görüşüp konuştuğun, gülüp ağladığın, Dünyanın en saçma sebebiyle tartışıp küstüğün bir çok sevdiğimizi kaybettik…
Sokaklarında oyunlar oynadığın, gençliğinde karış karış gezdiğin mahallelerimizi kaybettik…
Aslında biz o gün dünümüzü kaybettik…
Devletimiz ve milletimiz sağ olsun…
O günden sonra hiç yalnız bırakmadı bizleri…
Her köşesinde hatırlarımız olan ve o gün yerle bir olan enkazlar bir bir kaldırıldı…
Kimse yanlış anlamasın…
Sitem etmiyorum…
Hatıralarımıza mezar olan yerde yeni bir şehir inşa ediliyor…
Hepimize yabancı, herkese uzak…
Bizlerin ne yapılan ne de yapılacağa itirazımız yok…
Yani sözün özü, bizim yüreğimizin içindeki bu enkaz kalkmadıkça o yapılar hep bize uzak olacak…
