Eski zamanlarda olay Erzurumun köylerinden birinde yaşanmıştı. Yolların toprak, yakacağın tezek olduğu zamanlardı.
Ayakkabıların olmadığı, çarık giyildiği zamanlardı. Paltonun, atkının ancak bazı ailelerin büyüklerinde olduğu zamanlardı.
Ahmet amca fakirdi. Yiyecekleri arasında tandır ekmeği, patates yemekleri ve yazın tarlalarda topladığı evelik yapraklarıydı... Yani her şeyi yok eden, insanları öğüten birinci cihan harbinin geride bıraktığı yıkıntılardan kurtulma mücadelesinin verildiği yıllardı.
Ahmet amcanın canı bazı yemekleri yemek istemişti. Bunun için koşu köydeki varlıklı hanedan sahibi Ali Beye gitmesi gerekiyordu.
Toprak yolları çarıklarıyla çiğneyip komşu köyün yolunu tuttu. Çünkü canı hasretle istediği yemekleri çekiyordu…
Saatler sonra komşu köye ulaşan Ahmet amca doğru Ali Beyin konağına gidip Selam vererek misafir oldu. Hoş beşten sonra Ahmet amca gayet nazikçe Ali Beye “beyim buraya gelişimin bir sebebi var. Onu zatı alinize arz edeceğim.”
Ali Bey olgunlukla Ahmet Efendiye “hele söyle bakalım” dedi. Ahmet Amca “Beyim bir rüya gördüm. Rüyamda çok güzel kızartılmış bir tepsi içinde yufkalar, bir güveç içinde pişmiş beyaz taneler ve bir kâse içinde tatlı su olan kaplar gördüm”.
Ali Bey durumu anlamış hemen hanımına haber vermişti. Meğer Ahmet Amcanın canı pilav, su böreği ve kişmiş hoşafı istemişti. Er kişi odasında vakit ilerlerken büyük bir tepsi içinde Ali Beyin oğlu su böreğini, bulgur pilavını ve kişmiş hoşafını getirip yer sofrasına koymuştu.
Ali Bey, Ahmet Efendi ve bir iki komşusunu da çağırıp sofraya buyur etmişti. Yemekler afiyetle yenmiş, vakit de bir hayli ilerlemişti. Ahmet amcanın yürüyeceği epey yol vardı. Ahmet amca Ali Beye “beyim Allah sofranızı bereketlendirsin. Gönlünüze huzur versin” deyi müsaade alıp köyüne doğru yollanmıştı.
İşte bu olay Anadolu irfanın tasdikiydi.. Biri rüya yoluyla yemek isteğini naif şekilde söylemiş, Ali Beyde Allah’ın verdiğini misafirine ikram ederek insani, İslami görevini yapmıştı.
