Kahramanmaraş merkezli depremle yerle bir olduk. Yüzbnlerce yaralımız, on binlerce
can kaybımız var. Her deprem sonrası tartışdığımız, yazdığımız çizdiğimiz bir gerçek;
“Deprem öldürmez bina öldürür...”
Bu gerçek, son depremle bir kez daha gözler önüne serildi. Hepimiz ekranlardan
izliyoruz, yan yana iki bina; birsinin camları dahi kırılmazken diğerinin altından cansız
bedenlerimiz çıkarılıyor.
İşte bu görüntüler Atatürk Üniversitesi’nden değerli hocam Abdulkerim Dinç, bir
paylaşımı ile bize insan hayatına yönelik eğitimin ne denli sorumluluk gerktiğini anlatıyor.
Gelin hep birlikte okuyalım.
İstanbul Teknik Üniversitesi'nde, sene 2003 yılı, henüz 19 yaşındaki bir ikinci sınıf
öğrencisi olarak kafası bir karış havada gezen birisiydim.
Bir gün, çok değerli bir mukavemet akademisyenimizin dersindeydim. Değerli hocamız,
öğrenciler tarafından korkulan biriydi. Herkes, kendisinin çok gaddar ve de acımasız
olduğu için şikayet ederdi. Düşünün ki ara sınavdaki sınıf ortalamaları 100 üzerinden 15-
20 gibi seviyelerde çıkıyor. Dediğim gibi, sınıftaki herkes gençlik yıllarının başında; aklı
fikri eğlencede olan gençlerdik...
Bir gün, bir arkadaşımız isyan etti: "Sayın hocam, bize o kadar düşük notlar veriyorsunuz
ki ortalamamız düşüyor. Hevesimizi yitiriyoruz" diye. Hocamız derin bir nefes aldı ve
cevapladı: "Haksızlık mı yapıyorum? Buna mı itirazınız var?"
Arkadaşımız biraz laubali bir şekilde "Gidiş yolumuz doğru olan sorularda, bir virgül
kaydırdık diye sıfır puan veriyorsunuz" diyerek serzenişte bulundu. Hocamızın yüzü
aniden gerildi ve birden haykırmaya başladı:
"DEMEK VİRGÜL YÜZÜNDEN PUAN KIRIYORUM!"
"Hiç kimse sınıftan çıkmayacak. Hepiniz burada bekleyeceksiniz. Eğer sınıftan çıkan
olursa; dersten bırakırım" diye sözünü bitirdi ve bir hışımla sınıftan dışarı çıktı. Hepimiz
şaşkın bir şekilde birbirimizin yüzüne bakıyorduk. Ne olacağı hakkında hiçbir fikrimiz
yoktu.
Sonra aniden sınıfın kapısı açıldı ve de elinde kocaman bir slayt makinesi ile içeriye girdi.
Şaşkın ve korkulu bir şekilde kendisini izliyorduk. Hemen bir kutu slaytı hızlıca makineye
yerleştirdi. Halen sinirle soluyordu ve sınıfa tekrar seslendi: "Hiçbiriniz dışarıya
çıkmayacak!"
Ekrana gelen ilk görüntüde, kalorifer peteği altında sıkışarak can vermiş bir vatandaşımız
vardı. Az önce meraklı ve uğultulu olan grubun sesi bıçak gibi kesilmişti. İğrenerek
yüzünü dönenler, ağlamaya başlayanlar, hatta kusan bir arkadaşımız dahi olmuştu.
Bir sonraki slaytta ise; deprem göçüğü sebebiyle patlayan bir kazan dairesinden fışkıran
sular sebebiyle vefat eden bir yatakhane dolusu ortaokul öğrencisi vardı. Hocamız, buz
kesmiş sınıfa doğru döndü ve de sesini bir ton yumuşattı. Ama halen öfkeliydi.
"Soralım bu zavallı vatandaşlarımıza, virgülün yeri neresiymiş... Gidiş yolu doğru olan
herkesi mezun etmemiz gereken bir kurum olmamız lazım aslında. Ne de olsa iyi niyet
var değil mi?"... Sonra aniden elindeki tebeşiri tahtayı fırlatıp parçalattı.
"Ben o niyete tüküreyim! E****ğlueşekler! Siz nerede olduğunuzu, ne okuduğunuzu
sanıyorsunuz?! Çocuk oyunu mu? O virgül yüzünden insanlar ölüyor. İstersen onlara
soralım Tolga (isim uydurulmuştur) efendi. Belki sana puan verirler. Gidiş
yoluymuş...Yolunuzun belasını versinler..."
"Eskiden sizin yaşınızdaki insanlar, savaşta tünel kazıyorlardı, siper yapıyorlardı, köprü
yapıyorlardı. Müderrishane bu yüzden kurulmuştu. Okuduğunuz okulu hobi olarak
görüyorsanız; yarın derhal kaydınızı alın bu okuldan. Gidip eğlenin istediğiniz yerde. Bu
meslekte kayan şey, virgül değil hayattır. Senin bir anlık ihmalin, yetersizliğin, bu slaytta
görmüş olduğun suçsuz insanların ölümüne neden olacaktır. Sen sadece doktorluk
kutsal bilirsin. Her meslek kutsaldır. Yaşayan ve yaşatan herkes kıymetlidir. Siz bu
ülkenin aptal gençliği değilsiniz. Siz umutsunuz! Siz geleceksiniz! Biz elimizden geleni
yapmaya çalıştık ama olmadı. Belki siz başarırsınız diye yırtınıyorum. Bir umudum var
sizden çocuklarım. Boğaz köprüsü yapılırken gece gündüz çalıştım. Babamın
cenazesine zamanında gidemedim. Açılacağı gün gittiğimde "Senin protokolde yerin yok,
hadi yoluna git" dediklerindeki protokole baktığımda anladım ülkenin gerçeğini. Halkın
fedakarlığı ve vergisiyle yapılan bir köprünün protokolünde, zerre emeği olmayan ne
kadar kebap düşkünü politikacı varsa hepsi oradaydı. Mühendisler, mimarlar, işçiler
yoktu ama kendileri vardı.
Benim tek istediğim, tıpkı cumhuriyetin ilk yıllarındaki gibi, protokolde validen önce gelen,
halkın bir öğretmen ve bir doktor kadar sevdiği mühendisleri yetiştirmek. O
mühendislerin, kendilerine sevgi ve saygı duyan insanları, tüm bilim ve ahlak ile
korumaya çalışmalarıdır. Bu vatanın yetiştirdiği insanlar olarak, bu vatana sahip
çıkmanızdır. Sizler çocuk değilsiniz. Derslerinize iyi çalışmanız ve de kendinizi hep
geliştirmeniz lazım. Puan için yalvaran değil, muasır medeniyetler için çabalayan insanlar
olmanız lazım" dedi.
Sonra Tolga'ya döndü ve "Sen katil misin Tolga?" diye sordu. Tolga'nın gözleri halen
yatakhanedeki ölü çocuklara bakıyordu. Hepimiz gibi onun da boğazı düğümlenmişti ve
ağlamaklıydı. Titreyerek "Hayır hocam" diyebildi.
Ve sonra sayın hocam hiç unutmayacağım şu sözleri söyledi:
"Beni bir katilin hocası olarak andırmayın. Bana gaddar diyebilirsiniz... Bana acımasız
diyebilirsiniz... Ama bana bir katili mezun etmiş hoca demeyin, dedirtmeyin. Bu benim
sizden tek isteğim ve vasiyetimdir."
