www.erzurumgunebakıs.com / Rabia Aslan Karakaş 

Mesleğin tarihin tozlu raflarına karıştığını ifade eden saatçi ustası Nurullah İnce, yetiştirmek için çırak bulamadıklarını söyledi.

İnce, "Bizler saatçiler olarak ne yazık ki çırağı yetişmeyen bir meslekteyiz. Bu işin arkası gelmeyince devamımız da yok. Yıllardır duran ve arızalanan saatleri tamir edip, zamanın tekrar ilerlemesini sağlayan saatçiler, gün geçtikçe kendilerinin durma noktasında geldi. Çırak yetişmediği için tamir yapacak kimse de kalmıyor. Artık kimse çocuğunu çırak vermiyor. Ama Bursa'da saatçilik okulu açıldığını duydum. Bu yıl ilk mezunlarını vermesi gerekiyor. Saat tamirciliği ilk başta sabır gerektiren bir meslek. Sabırı başardın mı eğer ustalık mahareti devamıyla birlikte gelmeye başlıyor zaten. Saat sanatı ince bir sanat olduğundan dolayı hassasiyet ve özen en püf noktalarından bir tanesidir. Sabır ile birlikte diğer yönlerini mesleğine verdiğin saygıyla birlikte elde edilmeye başlıyor. İşte bu bütün özellikleri Erzurum’da yetişen ustalar en iyi şekilde taşıyordu ve herkesin saat ustalarına karşı ayrı bir saygısı bulunuyordu.  Saat satıp tamir ediyorum. Eskiden kurmalı saatler olurdu, zembelekli masa saati, kol saati, cep saatlerinin direkleri kırılırdı. Biz onları temizler, kırılan zembelelerini yapardık. Geceleri yola çıkan Devlet Demiryolları Makinistlerinin saatleri çok gelirdi. Şimdi pilli saatler çıktı, bize ilgi azaldı. Eski iş yok. Eskiden sürekli çıraklar gelirdi. Şimdi o şeyler yok.  Bazen iş oluyor, bazen çok güzel oluyor, bazen olmuyor. Bu şekilde geçinip gidiyoruz. Çıraklıktan yetişmek çok önemli, tecrübe her zaman daha başka oluyor.    Bu meslekte artık çırak yetişmiyor.”