Kimi kek, kimi pasta, kimi de kuru ekmek arasına biraz lor koyup gönderiyordu. Yine bir sabah annesi Ahmedini kaldırıp çantasına bir parça ekmek arasına lor koyarak okula yolcu etmişti.
Ahmet teneffüslerde beslenme saatlerinde yediklerini görüyor, hevesleniyor, ağzının suyu akıyor ancak kuru ekmeği yemeye çalışıyordu.
Çocuk aklı.. Utanıyor, sıkılıyor arkadaşlarına göstermeden derin bir iç çekiyordu...!
Ahmet yaşadıklarından sıkılmış, utanmış olacak ki, bir sabah evden çıkmış okula giderken kimselerin olmadığı kuytu bir duvar kenarında çantasını açmış, annesinin ekmeğini koyduğu plastik kutuyu çıkarıp duvarın kenarına bırakıp oradan hızla uzaklaşmıştı.
Uzaktan olanları meraklı gözlerle seyreden birisi sessizce olay yerine yaklaştı...
Duvar kenarına bırakılan plastik kabı eline alıp kapağını açıp istemeyerek baktı...!
Birden irkildi... Gördüğü şey biraz ekmek ve arasında azıcık peynir vardı...
Duygusal bir insandı... Birden çocukluğu aklına gelmişti.... Yıllar yıl öncesi o da ilkokula giderken annesinin plastik çantasına koyduğu ekmek ve göğermiş loru hatırlamıştı...
Ağlıyordu.... Yokluk günleri bir sinema filmi gibi gözünden geçti...
O da her gün gittiği kasabadaki lisede öğle paydosunda herkes evlerine giderken tek başına sırasına oturur, tek başına kaldığı sınıfta çantasını çıkarır ve annesinin öğlede yemesi için koyduğu lor ekmeği yer, hayatına devam ederdi.
Aradan yıllar geçmişti. Şimdi gözünün önünde aynı şey yaşanıyordu....
Birden o yıllarla bu yılları mukayese etti...
Eyvah değişen bir şey olmamıştı... Hala aynı sıkıntıları yaşayan aileler ve çocuklar vardı...
Halbuki bir eli yağda bir eli balda harcadıklarının hesabını bilmeyen zenginler ve yöneticiler çok ama çoktu..
Ne diyeyim.......
Deyip ağlamasını sürdürdü....
