Yirmi birinci asrın hızla gelişen teknolojisi karşısında peyda olan iletişim araçları ve gelişen çeşitli ağlar sayesinde büyüklerimizden dinlediğimiz o heyecanla anlatılan mektup hikayelerini de kuşak olarak kaçırmış bulunuyoruz.
Özellikle milenyum çağı ile tanış olmamızla birlikte mektuplaşmaya olan ilgide azalmaya başlamış ve mektup çeşitli kurumlar arasında bir yazışma aracı veya buna benzer faaliyetlerde kullanılmak gibi bir kimliğe bürünmüş durumda.
Şimdilerde Anadolu tabiri ile kınalı kuzusu asker ocağında olan bir ana, postacının mahalle kaldırımlarını adımlaması ile o eski mektup hikayelerindeki heyecanı yaşayabiliyor mu dersiniz. Veya uzunca zamandan beridir gurbetteki erinin yolunu gözleyen bir ev kadınının ha geldi ha gelecek mektup bekleyişini…
Hani yine büyüklerimizden heyecanla dinlediğimiz samimi aşkların konu olduğu tabiri caizse kırk mendile sarılı bir şekilde çeyizlik sandıklarda saklı tutulan mektupları ve o zamanki heyecanı bir daha yakalayabilir miyiz bilemiyorum. Çünkü postacıların çantalarında artık duygu ve samimiyetle kaleme alınmış mektuplar yerine banka hesap ekstreleri ve benzeri kâğıt parçası tabirinden başka değeri olmayan zarflar yer tutuyor.
Ne büyük talihsizliktir ki bu asrın çocukları bu güzellikten de mahrum kalmış bulunuyor. Mesela ilkokul çağındayken öğretmenimizin bizlere ‘´ Evet çocuklar bugün bir yakınımıza mektup yazacağız…´´ tabiri ile başlayan cümlesi halen kulağımı tırmalıyor ve sanki o gündeymişim gibi kendimi biranda bir dostuma mektup yazma ödevinde hissediyorum. Mektubun ve mektuplaşmanın bu asırdaki tanımından farklı olarak zihnimde yer ediyor oluşu öyle düşünüyorum ki ilkokul döneminde bizlere aktarılan o sihirli cümle vesayetinde olmuştur.
Peki neden bu çağda mektuplaşmaya ihtiyacımız var biraz da bundan bahsedeyim. Evvela toplum olarak ikili ilişkilerimizin yavan kaldığını düşünüyorum. Birçok davranışımızda samimiyet duygumuzu kaybetmiş bulunuyoruz. Mesela günümüzde bir yakınımızla olan muhabbetimizde içtenliği bir türlü yakalayamıyor olmamız geçmişte atalarımızın çocukluğunda unutulan birtakım gelenekleri hatırlamamamızdan kaynaklanıyor olabilir mi? İyi ama bu durumun mektupla ne ilgisi var diye düşünüyor olabilirsiniz. Şöyle izah edelim zaman ve emek verilmemiş bir topraktan hasat almak hayalden öte bir şey değildir. Hal böyleyken geçmişe yönelik şöyle bir muhasebe yaptığımızda falan arkadaşımızla ilişkimizde noksanlıklar ve kötü zanda bulunmalar sonucu şimdilerde muhabbeti kesmiş olmamız o kişiyle çıkar ilişkisinden başka bir durumumuzun olmayışının sonucu olabilir mi? Bizlere kaidesiyle öğretilen sevgiliye, aileye veya bir dosta yazılan mektupta ona beslenen duygunun pekiştirilmesine vesile olunuyordu. Ve bu şekliyle bizler hatırı sayılır cümleler kurduğumuz dostumuza bir anlık gafletle yapılan hata sonucu nefrette bulunma mukabilinden kendimizi muhafaza ediyorduk. Öyle ki cemiyette sergilediğimiz davranışlarımız bu çerçevede ölçü ve belli bir kaide nazarında gerçekleşiyordu. Hassasiyet ve samimiyet duygumuz da bu şekliyle karakterimize kazandırılmış oluyordu.
Bu asırda az da olsa o kadim geleneği yaşatma eğiliminde olan birilerinin olduğunu biliyorum. Ve halen heyecanla mektup beklemenin ne denli güzel bir eylem olduğunu da…
Kim bilir;
Uzaklarda bir yerlerde hasretle mektubunuzu gözleyen bir yakınınız olabilir. Öyleyse durmayalım…
Sevgi dileklerimle, esen kalın.
