Sanırım otizm spektrumunda çocuğu olan annelerin en büyük dertlerinden biri de yanlış anlaşılmak...
Çocuklarımız çoğu zaman hareketli olduğu, sorulara cevap vermediği, komutları almadığı, yüksek sesle konuştuğu, yerine göre davranmadığı, yazılı olmayan sosyal kurallara uymadığı için hep eleştiriliyoruz. Çocuklarımız, şımarık, saygısız, görgüsüz, bebeksi gibi haksız sıfatlarla değerlendirilirken anneler de çocuğuna gerekli terbiyeyi verememiş başarısız anneler olarak anılıyoruz... Özellikle de çocuklarımız spektrumun hafif tarafında olup dışarıdan çıplak gözle otizm belirtisi anlaşılamıyorsa.
Oysa ki...
Bu eleştirileri yapanlar bilmiyor ki...
O çocuk, sesini kontrol edebilmek için yüzlerce saatini terapi salonlarında geçirdi.
Tek bir kelime söylemesi, hatta tek bir ses çıkarması için günlerce, aylarca, yıllarca gözyaşı döküldü...
Oyun parkında sıra beklemeyi öğrenmesi için yıllarca sosyal hikayeler yazıldı, okundu, okundu, okundu, okundu...
Diğer çocukları ve annelerini rahatsız etmesin, eleştiri almasın, dışlanmasın diye, yıllarca ya oyun parkına götürülmedi ya da kimsenin olmadığı saatlerde götürüldü...
Daha sakin, daha kontrollü olsun diye, minicik yaşında katı diyetler yapıldı, bir gram şeker verilmedi, ekmek verilmedi, süt verilmedi...
Doktor doktor gezildi, dünyada ne kadar ilaç varsa araştırıldı, soruldu, soruşturdu, gerekirse verildi...
Testler yapıldı, kanlar verildi...
Saymakla biter mi...
O eleştirdiğiniz anne...
Hayatını çocuğuna adadı...
Her gününü, gecesini ağlayarak, çare bulmak için araştırarak, çocuğunu tek bir adım ileriye taşıyabilmek için o terapiden bu terapiye koşturarak ve sizin bir ev almak için harcayacağınız(ki onuda becerememişsiniz çoğunuzun kıçı açıkta) paranın katlarcasını çocuğundan tek bir kelime duymak için, şu oyun parkında sizin 'normal' çocuklarınızla tek bir dakika geçirebilmesi için harcadı...
O çocuk ve o anne, tahmin ettiğinizden çok daha büyük zaferler kazandı. Dünyayı yerinden oynatıp yeniden yarattı...
Kahraman onlar... İsimsiz kahraman...
